پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی در سال 1373 به منظور تحقیق و پژوهش در زمینه علوم و اندیشه سیاسی اسلام و در قالب سه گروه پژوهشی علوم سیاسی، فلسفه سیاسی و فقه سیاسی کار خود را آغاز کرد. در طول سال­های گذشته با استفاده از تجارب و توان علمی اندیشمندان حوزه و دانشگاه، گام­های مؤثر و مفیدی در احیا و بازسازی دانش سیاسی اسلام برداشته شده است. این پژوهشکده در جهت فراهم ساختن زمینه­ های لازم برای بازتولید فرهنگ سیاسی – دینی و ارائه دانش سیاسی مبتنی بر منابع اسلامی، سند چشم­انداز بیست ساله جمهوری اسلامی ایران را مبنای کار خود قرار داده و براساس آن، اهداف، وظایف، سیاست­ها و برنامه­ های خود را تدوین کرده است. این پژوهشکده در راستای ایفای رسالت خود، تولیدات پژوهشی فراوانی را به جامعۀ علمی ارائه کرده است؛ از آن جمله می‌توان به تألیف، تصنیف و ترجمه ده‌ها کتاب در حوزه اندیشه سیاسی اسلام اشاره کرد. چشم‌انداز آینده این پژوهشکده تبدیل‌شدن به مرجعی علمی پیرامون اندیشه سیاسی ـ دینی است تا بتواند با گردآوری مهم‌ترین تلاش‌ها و اندیشه‌ها به بسیاری از علاقه‌مندان این حوزه، خدمات علمی مؤثری را ارائه کند.

به صورت مختصر با اهداف، وظایف، سیاست­ها و نیز کارنامه این پژوهشکده آشنا می­شوید:

تأکید بر مبانی اصیل اسلامی و پرهیز از التقاط و تحجر؛

توجه به حیات سیاسی انسان معاصر؛

توجه به مسایل جدید و مقتضیات دین و دین­داری در عرصه­های اجتماعی و سیاسی؛

توجه به موضوعات و مسایل مبتلا به سیاسی– اجتماعی نظام جمهوری اسلامی ایران؛

برخورد فعال در حوزه فرهنگ و دانش سیاسی و تلاش به منظور نظریه­پردازی و طرح ایده­ها و اندیشه­های جدید با تأکید بر مبانی و منابع دینی؛

توجه به استاندارها و معیارهای علمی در پژوهش­های سیاسی – اجتماعی؛

حضور فعال در فرآیند مباحث دانش سیاسی اسلام در جامعه اسلامی ایران؛

تلاش برای تغذیه فکری و علمی قشرها و گروه­های اجتماعی – سیاسی درون نظام جمهوری اسلامی؛

استفاده از زبان و ادبیات روز و کارآمد در پژوهش­ها؛

استفاده از دست­اوردهای علوم و معارف بشری در حوزه دانش سیاسی و نگرش انتقادی نسبت به کاستی­ها و ناهماهنگی­ های آن با اندیشه اسلامی؛

نگاه آسیب­ شناسانه و نقادانه به معارف سیاسی در حوزه اسلامی و پرهیز از هرگونه مطلق ­سازی و شخصیت ­پرستی؛

حرکت در جهت تخصصی کردن گروه­ها و حوزه­ های پژوهشی؛

اهتمام به ارتباط و تعامل با اندیشمندان و فرهیختگان و استفاده از توان و دست­آوردهای آنان در زمینه دانش سیاسی؛

اولویت دادن به فعالیت­های گروهی و هم­ اندیشی در حوزه دانش سیاسی؛

هم­فکری پژوهشی و ارتباط فعال با مراکز مختلف علمی؛

طبقه­ بندی و اولویت­ گذاری در موضوعات پژوهشی با توجه به امکانات و توانایی.