در جریان مراسم افتتاحیه بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ فرانسه، اعضاء کاروان ورزشی الجزایر در حرکتی نمادین، با پرتاب شاخه گل‌های رز سرخ رنگ در رود سن، یاد کشته‌شدگان استقلال‌طلب الجزایری علیه اشغال‌گری فرانسه را گرامی داشتند. این حرکت ورزشکاران الجزایری به منظور ادای احترام به هموطنانی بود که در ۱۷ اکتبر ۱۹۶۱ در جریان تظاهرات به رهبری جبهه آزادی بخش میهنی الجزایر، توسط پلیس فرانسه به شدت سرکوب و بسیاری از آن‌ها کشته، زخمی یا به درون رودخانه سن پرتاب شدند.
فرانسه در سال ۱۸۳۰ میلادی به الجزایر حمله و کنترل بخش زیادی از سواحل آن را در اختیار گرفت. در دهه‌های بعد، بخش‌های وسیعی از الجزایر تحت کنترل کامل فرانسه درآمد، به طوری که در سال ۱۸۴۸، الجزایر نه یک مستعمره بلکه به طور رسمی بخشی از خاک فرانسه اعلام شد.
در طول بیش از ۱۳۰ سال اشغال، فرانسه مرتکب جنایت‌های گسترده‌ای در الجزایر شد. جمجمه‌های کشته‌شدگان الجزایری موجود در موزه انسان پاریس، یکی از شواهد به یادگار مانده از دوران وحشی گری اشغالگران فرانسوی است. یکی از هولناک‌ترین این جنایت‌ها، آزمایش‌های اتمی فرانسه بین سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۶ در صحرای الجزایر است. جنایتی که در نخستین مرحله‌ی آن، ۱۵۰ الجزایری بر ستون‌هایی در منطقه آزمایش هسته‌ای قرار داده شدند تا میزان تاثیر پرتوهای هسته‌ای بر انسان مشخص شود. تبعیدهای جمعی، سوزاندن روستاها، شکنجه سیستماتیک، هتک حرمت زنان مسلمان، بازداشت‌های بدون محاکمه و اعدام‌های بی‌رویه، بخشی دیگر از جنایات فرانسویان در الجزایر هستند. این جنایات به ویژه در جریان جنگ استقلال الجزایر در خلال سال‌های ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۲ به اوج خود رسید.
جبهه آزادی‌بخش میهنی که رهبری مبارزات ضدفرانسوی را بر عهده داشت، با عملیات‌های چریکی و حمایت گسترده مردمی، توانست فرانسه را وارد یک جنگ فرسایشی و پرهزینه کند که سرانجام آن، استقلال الجزایر در سال ۱۹۶۲ بود. مبارزه مردم الجزایر برای استقلال، که به‌عنوان نمونه‌ای برجسته از مبارزات ضداستعماری قرن بیستم شناخته می‌شود، نمایانگر مقاومت قهرمانانه، صبر و فداکاری آن‌ها در برابر اشغال و استعمار فرانسه بود. مردم الجزایر با اهدای جان و مال خود، نشان دادند که تنها از طریق ایستادگی و اتحاد می‌توانند بر اشغالگر درنده خو غلبه کنند. تخمین زده می‌شود، بیش از یک میلیون الجزایری جان خود را در این راه از دست داده باشند.
وقایع این روزهای فلسطین و ظلم و جنایتی که اسرائیل در غزه مرتکب می‌شود، نه تنها مشابه، بلکه ادامه خوی وحشیگری غرب دوره استعماری است؛ همانطور که امام موسی صدر معتقد بود و اسرائیل را محصول تمدن غرب می‌دانست. او معتقد بود، این رژیم از ابتدای تاسیس، مورد حمایت کشورهای غربی بوده و به نوعی در میان کشورهای منطقه ایجاد شده تا در جهت منافع غرب عمل کند.
ظلم و جنایتی که امروزه اسرائیل در فلسطین انجام می‌دهد، نسخه‌ای است به روزرسانی شده از جنایات فرانسه در الجزایر؛ با سلاح‌هایی به مراتب پیشرفته و کشنده‌تر، همراه با به‌کارگیری آخرین فناوری‌های روز دنیا، حمایت‌های مالی و تسلیحاتی کشورهای غربی و نیز خیانت برخی از کشورهای مسلمان منطقه.
طبق آخرین آمار گزارش شده، از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ تاکنون، شمار شهدای فلسطینی از مرز ۵۳ هزار نفر گذشته و تعداد مجروحین به ۱۲۰ هزار نفر رسیده است. آماری که به رغم محکومیت‌های بین‌المللی، با ادامه حملات ارتش اسرائیل، روزانه در حال افزایش است.
یکی از سوالات پرتکراری که امروزه در خصوص عملیات ۷ اکتبر حماس مطرح می‌شود، این است که این مقدار کشته و زخمی و این حجم از ویرانی، آیا ارزش انجام چنین عملیاتی را داشت؟
پاسخ را نه در مقایسه تعداد کشته‌ها و خرابی‌های طرفین جنگ، بلکه در تاریخ مقاومت‌ها می‌بایست جست‌وجو کرد. مرور تاریخ استقلال الجزایر نشان می‌دهد، مقاومت اگرچه پرهزینه، اما تنها راه رهایی است؛ حتی اگر به قیمت خون‌بهای یک میلیون الجزایری آزادی‌خواه باشد.
ناکارآمدی نهادهای بین‌المللی همچون سازمان ملل، همراه با انفعال مشمئزکننده اکثر کشورهای اسلامی، حماس و فلسطینی آزادی‌خواه را بر آن داشت تا دست از محاسبه سود و زیان دنیوی بردارد و از هر طریقی برای غلبه بر ظالم و آزادی خویش بکوشد.
شاید بتوان پاسخ سوال مطرح شده را در کلام شهید سنوار یافت؛ آن‌جا که می‌گوید: “ما مجبوریم از مردم خود دفاع کنیم. با آنچه که داریم و این چیزی است که ما داریم. قرار است چه کار کنیم؟ آیا باید پرچم سفید را بالا ببریم؟ این اتفاق نمی افتد! آیا جهان از ما انتظار دارد که قربانیانی خوش‌رفتار باشیم در حالی که کشته می‌شویم؟ برای اینکه ما را بدون سروصدا سلاخی کنند؟ این غیرممکن است! ما تصمیم گرفتیم با هر سلاحی که داریم از مردم خود دفاع کنیم.”
از رود سن تا غزه، تاریخ یک حقیقت را فریاد می‌زند: مقاومت، تنها راه آزادی است.
✍ سیدمصطفی واردی
