اگر افکار عمومی در جهان عرب امروز به دلیل مواجهه و مقاومت ایران در برابر رژیم صهیونیستی در مسئله فلسطین اینقدر با ما همراه است شاید این پرسش مطرح شود که پس چرا حکومت‌ها در جهان عرب این همراهی را ندارند؟
حکومت‌ها در مواجهه با رژیم صهیونیستی تجربه طولانی مدتی را طی کرده اند. اگر فقط به اکنون این مسئله بخواهیم بپردازیم، به جرات میتوان گفت که ۹۰ درصد از افکار عمومی در جهان عرب با مسئله فلسطین و با اینکه ایران مهمترین حامی فلسطین در منطقه است همراهی دارند؛ اما دولتهایی با این مسئله همراه نیستند که از این دو حالت خارج نیستند؛
یا دولتی که ملتش را نمایندگی نمی‌کند، به همین دلیل اگر در هر کدام از این کشورها یک دموکراسی متوسطی هم در حال اجرا باشد، مثل لبنان، عراق و تونس، هیچ وقت قابل تصور نیست یک شخصی با شعار عادی سازی رابطه با رژیم صهیونیستی بتواند رأی بیاورد. و گزینه دوم دولتهایی هستند که ملت ندارند؛ بسیاری از کشورهای عربی در حاشیه جنوبی خلیج فارس دولتهایی بی‌ملت هستند؛ در واقع دولتهایی هستند که مصنوعی شکل گرفته اند؛ دولتی که ۳۰۰ یا ۴۰۰ هزار نفر شهروند دارد، دولت نیست؛ دولتی که تاریخ و تمدن ندارد. در نهایت شبیه به یک شرکت سهامی اقتصادی است که ملتی وجود ندارد. اگر ملت وجود ندارد، این دولت‌ها موجودیت و ادامه خودشان را به چه کسی تکیه می‌کنند؟ وقتی ملتی وجود ندارد طبعا مهمترین متغیر قدرت بیرونی است؛ و چون قدرت بیرونی و امروز در صدر آن آمریکا می‌تواند در کمتر از ۲۴ ساعت این نظمها را در هم ریزد، طبیعی است که در همراهی با مسئله فلسطین با ایران و افکار عمومی خودشان همراهی نمی کنند.
✍ دکتر مختار شیخ حسینی
