اثر حاضر به دنبال بررسی تأثیر مناقشات کلام سیاسی بر رقابت‌های سیاسی در دوره تأسیس، تثبیت، سازندگی - اصلاحات و اصول گرایی جمهوری اسلامی است. از دیدگاه نویسنده، مؤلفه‌های کلام سیاسی متأثر از زمینه‌های ذهنی و عینی است که در صورت بندی جریان‌ها و جناح‌های سیاسی - فکری جمهوری اسلامی نقش اساسی داشته است. از منظر الگوی روشی این اثر، افزوده شدن بی ضابطه مناقشات کلام سیاسی موجب بی قاعده‌گی در رقابت‌های سیاسی و تعادل آن موجب کاهش بی قاعده‌گی در رقابت‌های سیاسی جمهوری اسلامی بوده است. از این رو، راهکارهای کلانی چون پی جویی کلام سیاسی اعتدالی- انفکاکی، تمهید مشارکت سیاسی حداکثری، تکثر سیاسی هنجارمند می تواند در مدیریت رقابت های سیاسی مؤثر باشد.

صدور انقلاب اسلامی از اصول راهبردی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران تلقی می شود در حالی که نه تنها در حوزه عمل بلکه حتی در حوزه نظر نیز کمتر مورد توجه قرار گرفته است. اثر حاضر تلاش کرده است تا از طریق شناخت و تحلیل فرایند صدور انقلاب، راهبردهایی برای دستیابی به اهداف سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران تدوین و پیشنهاد نماید.

اﻳﻦ ﻛﺘﺎب بیانگر ﺗﻼﺷﻰ است برای فهم و شناسایی زمینه های ﻣﺆﺛﺮ در تاریخ تطور شیعه از آغاز ﺗﺎ حمله سلجوقیان به بغداد و پایان مکتب عقل گرای شیعه در این شهر. تلاش نگارنده آن بوده است تا در راه آشکارسازی ﻣﻌـﺎﻧﻰ بعضا ﺿـﻤﻨﻰ و گاه ﺻﺮﻳﺢ شیعه در این دوران پراهمیت گام بردارد و به توضیح وجوه مختلف، و در مواقعی نامرئی، اندیشه/عمل شیعی در این مهم ترین دوران بروز و ظهور آن بپردازد. کتاب چهار نظام آگاهی را در تاریخ شیعه نخستین معرفی می کند و گسترش عقلانیت شیعی را در ارتباط با مناسبات سیاسی، اجتماعی، اعتقادی و هویتی به بحث می نهد.

هدف کتاب حاضر بررسی انتقادی ایده یارادیمیک بودن فلسفه صدرایی برای علم سیاست است. مدعای نوشته حاضر خام بودن این ایده برای علم سیاست است. مستدل ساختن این ایده در شکل کنونی نیازمند اطلاعاتی مقدماتی است؛ اطلاعاتی که از فلسفه اسلامی درباره سعه و طبق دامنه نظریه های سیاسی، کشف الگوهای فلسفی و اکتشافی در موضوعات سیاسی، فقدان ارزشهای مشترک علمی مورد توافق دانشمندان علم سیاست و راه حل های پیشنهادی برای حل برخی از مشکله های سیاسی، فقدان تحقیقات سیاسی کاربردی مبتنی برعوامل مزبور نیز این ایده را به ایده ای خام تبدیل کرده است.

سیاست هویت در جمهوری اسلامی ایران (۱۳۶۸-۱۳۹۲) به قلم علیرضا زهیری به همت پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی چاپ و منتشر شد.

انقلاب اسلامی که سویه پرشدت فرهنگی و هویتی داشت، در کنار اهداف و دعاوی سیاسی، شالوده‌ریزی بنیان‌های هویتی نوینی را هدف‌گذاری کرد که به‌طور ماهوی با مبانی معرفتی و هویتی باستان‎گرایانه، ناسیونالیستی و مدرنیستی، ناهمساز و حتی نسبتی آنتاگونیستی داشت. از همین رو در موقعیت و فضای ایدئولوژیک و تنش‎آلود سیاسی و رقابت گفتمان‌های هویتی سال‌های تدوین قانون اساسی و متعاقباً سایر اسناد فرادستی مانند برنامه‌های توسعه و سند چشم‌انداز بیست‌ساله، کوشید گفتمان هویتی خود را در منصب و مسند هژمونیک بنشاند. اگرچه در بستر تحولات چندوجهی چهل سال گذشته و همراه با فرازوفرود گفتمان‌های سیاسی در ساحت جامعه، وزن عناصر و مؤلفه‌های هویت ملی ایرانی در میدان برنامه‌نویسی و سیاست‌گذاری دستخوش برخی دگردیسی‌های معنادار شده است، و در بعضی ادوار رویکرد هم‌نشینی مؤلفه‌های هویتی و در برهه‌هایی دیگر رویکرد جانشینی در ساحت رسمی تعقیب شده و چیرگی یافته است، و صرف‌نظر از این‌که ساحت اجتماعی غیررسمی در برابر ساحت سیاسی رسمی چه کناکشی از خود نشان داده است، تحلیل میزان اهمیت و برجستگی عناصر هویت ملی ایرانی در اسناد فرادستی نظام جمهوری اسلامی ایران، پژوهش

تجربه مدیریتی امام خمینی بیانگر الگویی ارزشمند از مدیدیت اسلامی است که متاثر از ابعاد شخصیتی، عرفانی، وحیانی و عقلانی می باشد. ابعاد این الگوی مدیریتی شامل معنویت(خدامحوری)، خدمتگزاری، بصیرت و کرامت است که بر انگیزه های مادی و معنوی تاکید می کند. مشورت در تصمیم گیری، داشتن چشم انداز و اهتمام به نظارت از شاخصه های عمده ابن الگو است.

رفتار سیاسی خشونت‌آمیز در افغانستان که در تاریخ سیاسی این سرزمین به‌خصوص در چند دهۀ اخیر قابل مشاهده است، محقق را واداشت از منظر جامعه‌شناسی و روان‌شناسی به این موضوع توجه کند و در چیستی و چرایی آن به بحث و نظر بپردازد؛ از این منظر می‌توان این‌گونه استدلال کرد که نارضایتی‌های گسترده و سیاسی از یک سو سبب رشد ایدئولوژی‌هایی همچون مارکسیسم، بنیادگرایی و تروریزم شده و از سوی دیگر موجب تکوین، تشدید و تکثیر خشونت سیاسی در افغانستان گردیده است.

بی‌تردید روحانیت در عصر جمهوری اسلامی وارد عرصه خطیری شده است. این وضعیت که در نظام‌های سیاسی پیش از انقلاب اسلامی کمتر به چشم می‌آید، روحانیت را در موقعیت جدیدی قرار داده و رویاروی با آسیب‌های متعددی کرده است. توجه و رفع این آسیب‌ها به مفهوم بازگشت روحانیت به مسجد و محراب نیست، بلکه به معنای حضور در صحنه و رفع معایب آن است. این مجموعه‌ توجه به این دغدغه و تلاش جهت آگاهی روحانیان معزز از این گونه مسائل است.